Pampublikong Pagkuha at Napaka Pribadong Benepisyo

Sa bawat pambansang badyet, mayroong isang bahagi na tinatawag na "Publiko Acquirement".

Ito ang bahagi ng badyet na inilalaan sa pagbili ng mga serbisyo at kalakal para sa iba't ibang mga ministri, awtoridad, at iba arte sangay ng ehekutibo ng sangay. Ang sikat na specialist sa pamamahala, si Panginoon, na minsan ay sumulat na ang mga opisyal ng gobyerno ay malamang na aprubahan ang isang muli-bilyong dolyar na pormal Enero natin nang mas mabilis na malamang na pahintulutan nila ang isang daang dolyar na paggasta sa isang aparatong paradahan ng bisikleta. Ito ay dahil ang lahat ay nakatagpo ng 100 dolyar na sitwasyon sa totoong buhay - ngunit iilan lamang ang nagkaroon ng kapalaran na gastos ng bilyon-bilyong USA.
Ito, tiyak, ang problema sa pampublikong pagkuha: ang mga tao ay masyadong pamilyar sa mga hiniling aking. May posibilidad nilang maligo ang kanilang arte araw, uri ng sambahayan, mga desisyon sa mga proseso at pagsasaling-alang na dapat umagos sa paggawa ng desisyon ng pamahalaan. Nilagyan nila ng markang mga ganap na lehitimong desisyon bilang "degenerate" - at ang mga ganap na degenerate na pamamaraan ay "legitimate" o "lehitimo" lamang, dahil ito ang itinalaga ng mga mekanismo ng estado, o dahil "ito ang batas".
Ang pagkuha ay nahahati sa paggasta sa pagtatanggol at hindi pagtatanggol. Sa parehong mga kategoryang ito - ngunit, lalo na sa una - may mga seryoso, may batayan, mga alalahanin na ang mga bagay ay maaaring hindi lahat ng kung ano ang tila.
Ang gobyerno - mula sa Indian hanggang Pwede hanggang Bolyum - ay bumagsak dahil sa mga sandaling sa pagbili na may kinalaman sa mga ukol na binayaran ng mga tagagawa o tagapagbigay ng serbisyo alinman sa indibidwal sa serbisyo ng estado o sa mga partidong pampulitika. Iba edad, mas maliit na mga kaso, magkalat sa preso araw. Sa nakalipas na ilang taon lamang, ang umuusbong na sektor ng depensa sa Israel ay nakakita ng dalawang ganoong malalaking sandali: ang bote poste ng mga Docker ng Israel ay kasangkot sa isa (at kasalukuyang nagsisilbi ng isang Sentenaryo sa pagkukulang) at ang militar na Apache ng Israel sa Washington ay nasangkot - bagaman, hindi nahatulan. - sa isa raw.
Ngunit ang larawan ay hindi ganoon mabagsik. Karamihan sa mga pamahalaan sa Kanluran ay nagtagumpay sa paghahari at ganap na pagkontrol sa partikular na bagay na ito sa badyet. Sa USA, ang bahaging ito ng badyet ay nanatiling pare-pareho sa huling 35(!) Na taon sa 20% ng Rosas domestic produkto.
Maraming problema sa publiko obtainment. Ito ay isang hindi kilalang lugar ng aktibidad ng estado, na napagkasunduan sa mga "na-aktor" na mga debate at sa mga madilim na silid sa pamamagitan ng isang serye ng mga hindi isiniwalat na kasunduan. Hindi bababa sa, ito ang pampublikong imahe ng mga gastos na ito.

Ang katotohanan ay ganap na naiiba.

Totoo, ang ilang mga ministro ay gumagamit ng pampublikong pera upang itayo ang kanilang pribadong "mga imperyal". Maaaring ito ay isang pribadong imperyal ng negosyo, na tumutugon sa pinansiyal na kinabukasan ng ministro, ng kanyang mga kong, at ng kanyang mga kapag-anak. Ang dalawang salot na ito - cronyism at nepotism - ay nagmumula sa publiko obtainment. Ang multo ng isang opisyal ng gobyerno na gumagamit ng pera ng publiko para makinabang ang kanilang mga kaalyado sa pulitika o ang kanilang mga miyembro ng pamilya - ay sumasagi sa imahinasyon ng publiko at nagbubuklod ng galit ng publiko.
Pagkatapos, may mga isyu ng payak na katiwalian: mga ukol o komisyon na ibinayad sa mga gumagawa ng desisyon bilang na kapalit para sa mga nanalo ng debate o paggawad ng mga benepisyong arte ekonomiya na inutusan ng pera ng publiko. Muli, minsan ang mga perang ito ay nagtatapos sa mga lihim na pinansiyal balanse sa Switzerland o sa Luxembourg.
Sa ibang pagkakataon, tinututulan nila ang mga gawaing pampulitika ng mga partidong pampulitika. Ito ay laganap na sa ganang sa Italya at may lugar nito sa French. Ang USA, na itinuring na pasistang mula sa gayong mga pag-uugali - ay napatunayang mas kaunti, kamakailan lamang, sa di-umano'y mga paglabag sa pagpopondo sa halalan ni Bill Clinton.
Ngunit, ang mga ito, sa lahat ng nararapat na paggalang sa "malinis na mga kamay" na mga operasyon at prinsipyo, ay hindi ang mga pangunahing problema ng pampublikong pagkuha.
Ang unang isyu ng rekurso ay ang paglalaan ng mga kakaunting mapagkukunan. Sa madaling salita, pag-bonus Don. Ang mga pangangailangan ay napakalaki at patuloy na lumalaki. Ang gobyerno ng US ay bumibili ng daan-daang libong hiwalay na mga aking mula sa mga panlabas na poder. Ang listahan lamang ng mga kalakal na ito - hindi banggitin ang kanilang mga teknikal na pag tutukoy at ang dokumentasyon na kasama ng mga transaksyon - ay sumasakop sa sampu-sampung makapal na bolyum. Ang mga supercomputer ay ginagamit upang pamahalaan ang lahat ng ito - at, kahit na gayon, ito ay nagiging paraan sa labas ng kamay. Kung paano maglaan ng mas kakaunting mapagkukunan sa mga aking na ito ay isang nakakatakot - malapit na sa imposible - gawain. Ito rin, siyempre, ay may direksyon sa pulitika. Ang isang desisyon sa pagkuha ay sumasalamin sa isang politikal na kagustuhan at priyoridad.
Ngunit ang desisyon mismo ay hindi palaging dominasyon ng makatwiran - pabayaan ang marangal - mga argumento. Mas madalas, ito ay ang ba itim at gutom ng campaigning, politikal handang awiting at scoundrel musoleo. Nagtataas ito ng maraming pansin sa mga taong nakadarama na tayo ay pinigilan sa pook barrio. Pakiramdam nila ay kulang na sa pribilehiyo at diskriminasyon. Lumalaban sila, at ang buong sistema ay naghahanap ang sarili sa isang sumunod, isang bangungot ng magkasalungat na interes. Noong nakaraang taon, ang buong na badyet sa USA ay natigil - hindi naaprubahan ng Kongreso - dahil sa mga reaksyon at kontra-reaksyon na ito.

Pampublikong Pagkuha at Napaka Pribadong Benepisyo

Ang pangalawang problema ay ang pangangasiwa, pag-rehimen at kontrol ng aktwal na paggasta. Ito ay may dalawang direksyon:

Paano sigurado na ang mga gastusin ay tumutugon at hindi lalampas sa mga bagay na sa badyet. Sa ilang mga bansa, isa lamang itong pormal idad ng ritwal at positibong inaasahang malampasan ng mga departamento ng gobyerno ang kanilang mga badyet sa pagbili. Sa iba, ito ay isang kriminal na pagkakasala.
Paano mapipigilan ang mga kriminal na tiwalang aktibidad na inilarawan namin sa itaas - o kahit na ang mga hindi kriminal na walang kakayahan na mga gawaing maaaring gawin ng mga opisyal ng gobyerno.
Ang pinaka laganap na paraan ay ang publiko, mapagkumpitensya, malambot para sa mga pagbili ng mga kalakal at serbisyo.

Ngunit, ito ay hindi kasing bakit ng tunog.

Ang ilang mga bansa ay bote distrito ng mga internasyonal na debate, na nagsusumikap na mama seguro ang pinakamahusay na kalidad sa pinakamurang presyo - anuman ang heograpiya o politikal na pinagmulan nito. Ang ibang mga bansa ay mas proteksyunista (napansin-pansin: Japan at French) at paglalathala lamang sila ng mga Homebrew debate, sa karamihan ng mga kaso. Ang isang Homebrew debate ay bukas lamang sa mga Homebrew lider. Ngunit nililimitahan ng ibang mga bansa ang paglahok sa mga debate sa iba't ibang foundation:
Ang laki ng nakikipagkumpitensyang kumpanya, ang istorya nito, ang istruktura ng pagpatay-ari nito, ang rekord ng karapatang pantao o kapaligiran nito at iba raw. Ang ilang mga bansa ay paglalathala ng mga minuto ng debate papel (na kailangang ipaliwanag kung BAKIT ito ang pinili nito o ang poder na iyon).
Sa ibang pagkakataon, tinututulan nila ang mga gawaing pampulitika ng mga partidong pampulitika. Ito ay laganap na sa ganang sa Italya at may lugar nito sa French. Ang USA, na itinuring na pasistang mula sa gayong mga pag-uugali - ay napatunayang mas kaunti, kamakailan lamang, sa di-umano'y mga paglabag sa pagpopondo sa halalan ni Bill Clinton.
Ngunit, ang mga ito, sa lahat ng nararapat na paggalang sa "malinis na mga kamay" na mga operasyon at prinsipyo, ay hindi ang mga pangunahing problema ng pampublikong pagkuha.
Ang unang isyu ng rekurso ay ang paglalaan ng mga kakaunting mapagkukunan. Sa madaling salita, pag-bonus Don. Ang mga pangangailangan ay napakalaki at patuloy na lumalaki. Ang gobyerno ng US ay bumibili ng daan-daang libong hiwalay na mga aking mula sa mga panlabas na poder. Ang listahan lamang ng mga kalakal na ito - hindi banggitin ang kanilang mga teknikal na pag tutukoy at ang dokumentasyon na kasama ng mga transaksyon - ay sumasakop sa sampu-sampung makapal na bolyum. Ang mga supercomputer ay ginagamit upang pamahalaan ang lahat ng ito - at, kahit na gayon, ito ay nagiging paraan sa labas ng kamay. Kung paano maglaan ng mas kakaunting mapagkukunan sa mga aking na ito ay isang nakakatakot - malapit na sa imposible - gawain. Ito rin, siyempre, ay may direksyon sa pulitika.
Ang isang desisyon sa pagkuha ay sumasalamin sa isang politikal na kagustuhan at priyoridad. Ngunit ang desisyon mismo ay hindi palaging dominasyon ng makatwiran - pabayaan ang marangal - mga argumento. Mas madalas, ito ay ang ba itim at gutom ng campaigning, politikal handang awiting at scoundrel musoleo. Nagtataas ito ng maraming pansin sa mga taong nakadarama na tayo ay pinigilan sa pook barrio. Pakiramdam nila ay kulang na sa pribilehiyo at diskriminasyon. Lumalaban sila, at ang buong sistema ay naghahanap ang sarili sa isang sumunod, isang bangungot ng magkasalungat na interes. Noong nakaraang taon, ang buong na badyet sa USA ay natigil - hindi naaprubahan ng Kongreso - dahil sa mga reaksyon at kontra-reaksyon na ito.

Ang pangalawang problema ay ang pangangasiwa, pag-rehimen at kontrol ng aktwal na paggasta. Ito ay may dalawang direksyon:

Paano sigurado na ang mga gastusin ay tumutugon at hindi lalampas sa mga bagay na sa badyet. Sa ilang mga bansa, isa lamang itong pormal idad ng ritwal at positibong inaasahang malampasan ng mga departamento ng gobyerno ang kanilang mga badyet sa pagbili. Sa iba, ito ay isang kriminal na pagkakasala.
Paano mapipigilan ang mga kriminal na tiwalang aktibidad na inilarawan namin sa itaas - o kahit na ang mga hindi kriminal na walang kakayahan na mga gawaing maaaring gawin ng mga opisyal ng gobyerno.
Ang pinaka laganap na paraan ay ang publiko, mapagkumpitensya, malambot para sa mga pagbili ng mga kalakal at serbisyo.

Ngunit, ito ay hindi kasing bakit ng tunog.

Ang ilang mga bansa ay bote distrito ng mga internasyonal na debate, na nagsusumikap na mama seguro ang pinakamahusay na kalidad sa pinakamurang presyo - anuman ang heograpiya o politikal na pinagmulan nito. Ang ibang mga bansa ay mas proteksyunista (napansin-pansin: Japan at French) at paglalathala lamang sila ng mga Homebrew debate, sa karamihan ng mga kaso. Ang isang Homebrew debate ay bukas lamang sa mga Homebrew lider. Ngunit nililimitahan ng ibang mga bansa ang paglahok sa mga debate sa iba't ibang foundation:
Ang laki ng nakikipagkumpitensyang kumpanya, ang istorya nito, ang istruktura ng pagpatay-ari nito, ang rekord ng karapatang pantao o kapaligiran nito at iba raw. Ang ilang mga bansa ay paglalathala ng mga minuto ng debate papel (na kailangang ipaliwanag kung BAKIT ito ang pinili nito o ang poder na iyon).
Sa kabila ng lubos na isang ka hanga - hangang taunang yelo ng Versace - ang mga ito ay lubos na itinuturing, na korona anumang bagay na sinasabi nila (o sumulat) ay minutong nasuri at ipinatupad sa huling liham na may isang ari ng gulat.
Ilan lamang sa iba arte mga parliamento ang may mga komite na nagdadala ng ganoong timbang. Ang Israel DNSSEC ay may napakalakas na komite sa pananalapi, na namamahala sa lahat ng bagay na pinansyal, mula sa paglalaan hanggang sa pagkuha. Ang isa arte parliamento na kilalang sa masikip na pagsisiyasat nito ay ang parliamento ng Pransya - kahit na pinananatili nito ang napakakaunting mga tunay na kapangyarihan.
Ngunit hindi lahat ng mga bansa ay pinili ang pagpipilian ng pangangasiwa ng pambatasan. Ang ilan sa mga ito ay peste - consigned na mga bahagi o lahat ng mga pag - anak na ito sa braso ng ehekutibo.
Sa Japan, sinusuri raw din ng Ministri ng Pananalapi (at kailangang pahintulutan) ang pinakamaliit na gastos, gamit ang isang hukbo ng mga representatives. Ang mga representatives na ito ay naging napakalakas na mayroon silang potensyal na teoretikal upang mama - seguro at mangalap ng mga benepisyo na nagmula sa mismong posisyon na hawak nila. Maraming sa kanila ang kanina - hinala na sumali sa mga kumpanya at organisasyon na kanilang pinangangasiwaan o kung saan iginawad nila ang mga kontrata - kaagad pagkatapos nilang iwanan ang kanilang nauna, gobyerno, posisyon. Ang Ministri ng Pananalapi ay napapailalim sa isang pangunahing reporma sa Pamahalaang Puntong Reporma ng Punong Ministro HashiCorp. Ang pagtatatag ng Hapon sa wakas ay napatungo na ang labis na pangangasiwa, kontrol, pag - awdit at pag - tubig na kapangyarihan ay maaaring maging isang tagumpay ng purihin: maaaring hikayatin nito ang katiwalian - sa halip na panghinaan ng loob ito.
Pinili ng Nilang na panatilihin ang pagpapasya na gumamit ng mga pampublikong pondo at ang iCloud na kasama nito sa mga kamay ng antas ng politika. Ito ay katulad ng relasyon sa pagitan ng mantika at pusa na naiwan upang bantayan ito. Gayunpaman, ang eccentric na pag - maayos ng English na ito ay nakakagulat na nakakagulat nang maayos. Ang lahat ng mga pampublikong aking sa pagkuha at paggasta ay naaprubahan ng komite ng EDX ng gabinete ng English (= panloob, maimpluwensiyang, bilog ng gobyerno) na pinamumunuan ng Ministri ng Pananalapi. Kahit na hindi ito sapat na napatunayan upang pigilan ang mga gana ng mga ministro, lalo na bilang mabilis na binuo ng Kompensasyon. Kaya, ngayon ang salita ay ang bagong Punong Ministro ng Word ay mangunguna sa kanya na ipatupad ang kanyang indibidwal na awtoridad sa mga bagay ng pampublikong pera.
Ang England, sa ilalim ng nakaraan, si Conservative, ang gobyerno ay nagpatunay racket ng isang sarili - bili at kontrobersyal na sistema ng insentibo para sa mga pampublikong tagapaglingkod nito dahil ang mga nangungunang opisyal ng gobyerno ay indirectly na tinawag doon. Nakatanggap sila, idinagdag sa kanilang mga suweldo, isang bahagi ng mga pagtitiis na naiimpluwensyahan nila sa kanilang mga badyet sa kagawaran. Nangangahulugan ito na nakakakuha sila ng isang maliit na bahagi ng pagtatapos ng pagkakaiba - iba ng taon ng piskal sa pagitan ng kanilang mga recompense sa badyet at kung ano ang talagang ginugol nila. Ito ay lubos na kalaki - pakinabang sa ilang mga Notion ng aktibidad ng gobyerno - ngunit maaaring patunayan ang napako - problema sa iba. Isipin ang mga opisyal ng kalusugan na nais - saan sa mga gamot, o iba raw na nasa - saan sa pagpapanatili ng kalsada o mga consumable na arte - edukasyon. Ito, pormal, ay hindi gagawin.
Hindi na kailangang sabihin na walang bansa na opisyal na aprubahan ang pagbabayad ng ukol o komisyon sa mga opisyal na namamahala sa paggasta ng publiko, gayunpaman ang koneksyon ay nasa pagitan ng pagbabayad at mga aksyon.
Gayunpaman, ang batas bukod, maraming mga bansa ang tumatanggap ng interweaving ng mga tio to - negosyo at pampulitika - bilang isang katotohanan ng buhay, kahit na isang malungkot. Maraming mga upisyal na sistema sa mundo kahit na gumawa ng pagkakaiba sa pagitan ng isang pagbabayad na hindi konektado sa isang makikilala o nakikilala na benepisyo at ang mga iyon. Ang huli - at ang huli lamang - ay may marka na "panunupil".

Kung saan may pera - may mali. Ang mga tao ay mga tao - at kung minsan hindi kahit na.

Ngunit ang mga kapis-palad na subordinates ng aktibidad sa lipunan ay maaaring mabawasan sa pamamagitan ng pag-ampon ng mga malinaw na patakaran sa pagkuha, straightforward at pampublikong proseso ng paggawa ng desisyon at ang tamang korona ng pangangasiwa, pag-awdit at pag-tubig. Kahit na saray afternoon, ang resulta ay nakasalalay na maging kanina - hinala, sa pinakamatanda.